Հեյ Գիդի պատմություն (մաս 3-րդ)

Զբոսավարի աշխատանքն ամենահետաքրքիր ու զվարճալի պահերով հարուստ աշխատանքներից մեկն է: Կարծում եմ մեր այս շարքը շատ ստացված է, քանի որ արդեն երրորդ մասն է պատրաստ: Նախորդ երկու նյութերին ծանոթացեք այստեղ և ահա այստեղ :

Դե ինչ գնացինք մեր ավտոբուս:

Մի հատ բարի ու զվարճալի տուրիստ ունեի Ինդոնեզիայից, որ մի անգամ Դիլիջանի անտառներում քայլելուց հետո խոստովանեց, որ 80-անց է: Շատ զարմացա. ախր համ մաշկն էր շատ հարթ, համ էլ մազերը սև-սև, հաստատ չներկած:
Այս պապիկը ինձ ասում էր. “Որ 70 տարեկան էի, PHPT” ունեի”:

-Դա ի՞նչ է,- հարցնում եմ:
-Pain here, pain there,- պատասխանում է:
– Իսկ հիմա PE ունեմ:
-Բա դա ի՞նչ է,- ծիծաղելով հարցնում եմ ես:
-Pain everywhere.
Դրանից հետո ինչքան հումորով տարեց տուրիստներ եմ ունենում, բոլորին պատմում եմ ու բոլորին շատ դուր են գալիս ու հարազատ են լինում այդ “դիագնոզները”:

Խմբումս մի պապ ունեի, ինձ բասից դուրս չէր ճանաչում, ու որ անընդհատ օգնում էի, իրեն թվում էր, թե ամենուրեք կանայք ու աղջիկները իր նկատմամբ շատ ուշադիր են ու հոգատար:

Երկխոսություն ամերիկահայ երիտասարդի հետ.
– Աննա, “ցիգան”, դա որտե՞ղ է:
Քանի որ կոնտեքստից դուրս էր, խնդրեցի ամբողջ պատմությունը պատմի:
Ամերիկահայ երիտասարդ.
– Երեկ գիշերը ուշ դուրս էի եկել Երևանով զբոսնելու: Ինձ մոտեցավ մի աղքատ մարդ ու խնդրեց իր համար կաթ գնեկ:
Ես շատ զարմացաա, քանի որ երիտասարդը հայերեն չէր խոսում:
– Մի րոպե, աղքատ մարդն անգլերե՞ն էր խոսում:
Ամերիկահայ երիտասարդ.
– Նա ընդամենը 3 բառ ասաց ինձ. “Milk, Supermarket, Please”: Ես գնեցի իր համար իր ուզած կաթը, նա ինձ հարցրեց, թե ես որտեղից եմ, պատասխանեցի, որ Ամերիկայից: Երբ ես իրեն հարցրեցի, թե նա որտեղից է, ինքը միայն ասում էր “ցիգան”, “ցիգան”: Հիմա դա եմ ուզում իմանալ, Աննա, “ցիգան”-ը որտե՞ղ է Հայաստանում: 

Ես էլ բրազիլացիներիս հետ Ջերմուկ ենք գնում: Իրենց գունավոր պատմում եմ` ինչ լավ բաներ են մեզ էնտեղ սպասվում ու ինձնից գոհ ասում. “Ձեզ երկու օրով sanatorio եմ տանում (իսպաներեն) : Մեկ էլ զգացի բոլորը մի տեսակ լրջացան. պարզվեց իրենց երկրում սանատորիոն դա գժանոցն է:

Մարգարիտա Խաչատուրովա
Մարգարիտա Խաչատուրովա

Մի ծաղիկի պատմություն: Մայիսյան գեղեցիկ օր էր: Ծաղկած Հայաստանի բույրը ամենուր էր: Մի շատ հաճելի 12 հոգանոց խումբ էր Ռուսաստանից: Հյուրերից մեկը սովորություն էր դարձրել ամեն օր մի ծաղիկ պոկել ու նվիրել : Վերջին օրը նա հուսակտուր փնտրում էր օրվա ծաղիկը: Ամբողջ խումբն էլ արդեն որոշակի անհանգստություն էր ապրում : Հասանք Ողջաբերդ, կամարի մոտ կանգնեցինք և արդեն պատրաստվում էինք գլխավոր մուտքից բարձրանալ աստիճաններով մեր շքեղագույն Արարատը վայելելու (իսկ նա այդ օրը շլացուցիչ էր), հանկարծ ուժեղ ճռռոցով մի ջիփ կանգնեց: Բավականին գեր տղամարդ, պատուհանից պարզելով յասամանի բուրումնավետ փունջը, կանչեց. – дЭвушка, дЭвушка это вам!

Քանի որ մեր խմբում ռուս աղջիկների թիվը բավականին շատ էր, ես մի կողմ քաշվեցի, որպեսզի дЭвушкаներից մեկը մոտենա և վերցնի այդ գեղեցկագույն փունջը: Սակայն պարզվեզ, որ այդ ռուս дЭвушкаներից ամենաдЭвушкаն ձեր խոնարհ ծառան էր: Մոտեցա, վերցրեցի ու հնչեց հարցը.

– Ви аткуда из Расии?

– Երևանից եմ, – ծիծաղեցի ես:

Ջիփը սրընթաց հեռացավ: Ամբողջ խումբը գալարվում էր ծիծաղից:

Նելլի Միքաելյան

Սիթի տուրի ժամանակ Հյուսիսայինից դեպի Օպերա, հետո Կասկադ։ Դե գիտեք, թե ինչքան շատ անցում կա և լուսացույց։ Անցանք, հասանք Կասկադ, տուրիստս հարցնում է,- Նելլի քանի՞ լուսացույց անցանք։
Դե ես բնականաբար երբևէ չեմ հաշվել, մի պահ լուռ նայեցի, որ կողմնորոշվեմ։
Տուրիստս նորից,- Նելլի, գիտես իմ քույրն էլ է գիդ և ասում է, որ տուրիստները ինչ ապուշ հարց ասես որ չեն տալիս:

Շնորհակալ եմ պատմությունները տրամադրած կոլեգաներս ու բոլոր նրանց, ովքեր ընթերցեցին:

Ձեզ համար հավաքագրեց Սիրան, որպեսզի շատ չկարոտեք տուրիստական սեզոնը, իսկ մյուսներին փոխանցվի մեր առօրյա Հայաստանը:

Սիրով`Սիրա